JP Harris levert met "Is A Trash Fire" een album af dat overloopt van gevoel en doorleving . Hij heeft alles: een talent voor satire, een tijdloze stem en de meest onwaarschijnlijke achtergronden. Het voorziet zijn songs van veel emotie, wat Harris' vijfde studioalbum een flink stuk optilt. In vocaal opzicht maakt hij diepe indruk met zijn doorleefde strot en dit wordt prachtig gecombineerd met de bijdragen van een aantal topmuzikanten op het album, onder wie JD McPherson die ook de producer is van deze heerlijke plaat. Het levert een album op dat mee kan met de betere albums in het genre dit jaar en dat me meer dan eens doet denken aan de muziek van Waylon Jennings. Veel warmer aanbevelen kan ik "Is A Trash Fire" van JP Harris niet.

Met zijn woeste hipsterbaard en weelderige tatoeages oogt de 41-jarige singer-songwriter / gitarist J.P. Harris allesbehalve als een klassieke countryzanger en toch wil hij zo het liefst bekend staan. Noem zijn muziek dan ook geen americana of roots of zelfs alt.country, want de jonge Harris, geboren in Montgomery, Alabama in 1983, maakte tenslotte sinds het begin van zijn carrière onvervalste honky tonk. Waarmee hij in de voetsporen treedt van iconen als Buck Owens en Merle Haggard, die gedurende de jaren zestig vanuit Bakersfield, Californië een hard sentimenteel alternatief boden voor de schmalzerige country uit Nashville. JP Harris is gewoon écht. Dat zie je aan zijn voorkomen, maar kan je ook afleiden uit zijn levensverhaal. De man trok al op zijn veertiende het huis uit en dwaalde vier jaar te voet rond in de VS. Hij had enkel een rug- en slaapzak bij zich. Om te overleven kluste hij bij op boerderijen, werkte hij als houthakker en schaapsherder maar ook als instrumentenbouwer. Onderweg vond hij de tijd om muziek te schrijven. Heel persoonlijke nummers. De onderwerpen lagen dan ook voor het grijpen tijdens zijn omzwervingen.

Samen met een stel muzikale maten nam hij in een blokhut ergens in Louisiana binnen drie dagen zijn debuut "I’ll Keep Calling" (2011) op, dat door het alternatieve weekblad Nashville Scene prompt werd uitverkoren tot het beste country-album van 2012, en hij meteen één van de meest gerespecteerde onafhankelijke honky tonkers in de countrymuziek was. Hij tourde vervolgens de hele wereld over met The Tough Choices, won de harten van vele country liefhebbers en kwam terug met zijn album "Home Is Where The Hurt Is" (2014), waarin hij samenwerkte met onder andere Chance McCoy en indie-country ster Nikki Lane. De liefde en de drank zijn nooit ver weg in de teksten op zijn album "Sometimes Dogs Bark at Nothing" (2018), dat vier jaar later verscheen, en waarin hij het muzikaal eerder authentiek houdt, en waarmee hij de mensen eraan wil herinneren hoe een leven gewijd aan countrymuziek er uitziet en klinkt. Met het zijproject "J.P. Harris's Dreadful Wind & Rain" (2021) weet hij zich opnieuw te verbinden met de diepe geschiedenis in de old-time muziek, en gebeurde de productie van deze plaat door voormalig Old Crow Medicine Show lid Chance McCoy, die ook met Harris optrok in zijn old-time dagen. Door hun aanpak krijgen J.P. Harris en de luisteraar, de meest authentieke en huiveringwekkende ervaringen die men kan vinden in deze old-time songs waarin vooral de poëzie van deze traditionele tunes naar boven komt. Met dit album komt dan ook zijn alter ego uit de schaduw om dit geheimzinnige en echt Amerikaanse muzikale repertoire op zijn manier te vieren.

Harris' restauratietimmerwerk is steeds een basis gebleven voor zijn relatie met muziek, het was door deze gelijktijdige lijn van werk dat hij een andere tweemaal geïnitialiseerde zanger ontmoette met een voorliefde voor oude Americana muziek, obscure films en overdreven uitgebreide etnische maaltijdbereidingen: JD McPherson. De twee werden snel vrienden en zouden uiteindelijk, door vele wendingen, bochten of een valse start, een bescheiden studio in Nashville betreden om Harris' nieuwste album op te nemen, een album met 10 originele nummers die elementen van outlaw country, folk, rockabilly en bluegrass aanboort. In de loop van negen maanden in 2023 namen Alex Hall (drums, toetsen), Chance McCoy (fiddle, gitaar), Eddie Lange (pedalsteel), Gabe Tonon (gitaren) en Harris zelf met zijn akoestische gitaar (geen banjo dit keer) een soms weelderig, soms spaarzaam en soms schokkend countryalbum op, waarbij ze luid en gewelddadig elke poging om een nummer in een subgenre van countrymuziek te plaatsen de kop indrukten. Met de gastvocalen van The Watson Twins in het openende, "Old Fox", Erin Rae in de ballade "To The Doves", Shovels & Rope in het door fiddle en pedalsteel aangedreven "East Alabama" en McPherson in "Long in the Tooth", is deze plaat evenveel satire, reflectie als excuses aan degenen die zouden luisteren, en tillen deze vocale bijdragen dit album naar een hoger niveau. Harris heeft de definitieve grenzen van countrymuziek met elk album gestaag verlegd, zowel qua geluid als qua tekst, en zijn nieuwste stuk zelfbeschreven avant-country is geen uitzondering. Met zijn warrige, keelachtige bariton klinkt "Is A Trash Fire" zo intiem als een kampvuurbijeenkomst en is het tekstueel even innovatief als reflectief kwetsbaar.